B6, 240 str. broszura, liczne barwne fotografie

Alpejskie Trzytysięczniki" (tom I - północ) Richarda Goedeke są kontynuacją słynnych "Czterotysięczników" tego autora. Jest to przewodnik w zasadzie uniwersalny, gdyż przedstawia trasy bardzo różnorodne: od dróg zupełnie niewymagających po trudne trasy lodowcowe i wspinaczkowe. W trzech tomach, obejmujących kolejno część północną, południowo-wschodnią, i zachodnią Alp, autor opisuje najłatwiejsze drogi wejściowe na cały szereg wierzchołków powyżej 3000 m n.p.m. Jest tych tras do wyboru kilkaset, co stanowi wielką zaletę tego przewodnika, gdyż umożliwia odnalezienie ciekawego górskiego celu absolutnie każdemu czytelnikowi. Drogi wejściowe na poszczególne szczyty zostały w książce przedstawione krótko i treściwie. Każdy opis poprzedzony jest stabelaryzowanymi informacjami na temat trudności wejścia, przewyższenia, czasu potrzebnego do pokonania drogi, szczegółowych map, czyhających na trasie niebezpieczeństw oraz wrażeń, jakie przynosi góra swojemu zdobywcy. W ostatniej z tych rubryk, podobnie jak i w niektórych opisach dróg, czytelnik nie raz zetknie się z jakże charakterystycznym dla Richarda Goedeke gorzkim komentarzem co do wpływu naszej cywilizacji na stan alpejskiej przyrody. Po ujętej w tabelce części informacyjnej następuje właściwy opis drogi. Rozpoczyna się on od krótkiej charakterystyki danego szczytu, z której można m.in. dowiedzieć się, kto i kiedy był jego pierwszym zdobywcą. Dalej czytelnik znajdzie wskazówki, jak dotrzeć do punktu startowego. Najbardziej szczegółowe części każdego rozdziału to oczywiście droga dojścia do schroniska (tu podano praktyczne dane co do możliwości noclegu) oraz opis samego podejścia na wierzchołek. Za pomocą załączonej poglądowej mapy można prześledzić drogę na szczyt i wstępnie ocenić swoje możliwości. W wielu rozdziałach autor oprócz najłatwiejszej drogi na szczyt podaje również dodatkowe warianty podejścia oraz przedstawia co ciekawsze sąsiednie wierzchołki. Dużą zaletą tego niewielkiego, kieszonkowego przewodnika są barwne fotografie. Widok poszarpanych turni czy rozjarzonych w słońcu śnieżnych szczytów budzi w czytelniku ochotę na alpejską wyprawę z prawdziwego zdarzenia... Dzięki wszechstronnym "Alpejskim Trzytysięcznikom" każdy może taką wyprawę zaplanować.Zawartość tomu I Tom pierwszy przedstawia trzytysięczniki z północnej części Alp. ALPY BERNEŃSKIE Zachodnie Alpy Berneńskie Grand Muveran, 3051 m (wyb. 1013m) Balmhorn, 3698 m (wyb. 1009m) Les Diablerets, 3210 m (wyb. 959m) Wildhorn, 3246 m (wyb. 934m) Wildstrubel, 3244 m (wyb. 830m) Rinderhorn, 3448 m (wyb. 417m) Centralne Alpy Berneńskie Blümlisalphorn, 3664 m (wyb. 857m) Bietschhorn, 3934 m (wyb. 806m) Doldenhorn, 3638 m (wyb. 660m) Nesthorn, 3824m (wyb. 626m) Groß Wannenhorn, 3906 m (wyb. 616m) Gspaltenhorn, 3436 m (wyb. 586m) Mittelhorn w grupie Wetterhornu, 3704 m (wyb. 579m) Lauterbrunner Breithorn, 3780 m (wyb. 445m) Schinhorn, 3797 m (wyb. 420m) Tschingelhorn, 3562 m (wyb. 399m) Eiger, 3970 m (wyb. 356m) Gletscherhorn, 3983 m (wyb. 345m) Trugberg, 3933 m (wyb. 306m) Agassizhorn, 3953 m (wyb. 202m) Ebnefluh (Äbeni Flue), 3962 m (wyb. 193m) ALPY URNEŃSKIE Zachodnie Alpy Urneńskie Dammastock, 3630 m (wyb. 1465m) Titlis, 3238 m (wyb. 1009m) Fleckistock, 3416 m (wyb. 760m) Sustenhorn, 3503 m (wyb. 648m) Groß Spannort, 3198 m (wyb. 616m) Schlossberg, 3133 m (wyb. 506m) Galenstock, 3586 m (wyb. 248m) Wschodnie Alpy Urneńskie Oberalpstock, 3328 m (wyb. 679m) Piz Giuv, 3098 m (wyb. 624m) Bristen, 3073 m (wyb. 566m) Groß Düssi, 3256 m (wyb. 475m) Groß Schärhorn, 3295 m (wyb. 441m) Groß Windgällen, 3295 m (wyb. 410m) ALPY GLARNEŃSKIE Tödi, 3614 m (wyb. 1447m) Ringelspitz, 3247 m (wyb. 840m) Hausstock, 3158 m (wyb. 655m) Piz Segnas, 3099 m (wyb. 607m) Grond Cavistrau, 3252 m (wyb. 448m) Bifertenstock, 3421 m (wyb. 358m) Clariden, 3267 m (wyb. 413m) Vorab, 3028 m (wyb. 401m) SILVRETTA Piz Linard, 3410 m (wyb. 1028m) Piz Murtera, 3044 m (wyb. 458m) Fluchthorn/Piz Fenga, 3399 m (wyb. 647m) Nördliche Augustenspitze, 3230 m (wyb. 431m) Flüela-Wisshorn , 3085 m (wyb. 632m) Piz Buin Grond, 3312 m (wyb. 514m) Silvrettahorn, 3244 m (wyb. 201m) Großes Seehorn, 3121 m (wyb. 433m) Großlitzner, 3109 m (wyb. 130m) SAMNAUN Hexenkopf, 3035 m (wyb. 496m) Muttler, 3294 m (wyb. 446m) Stammerspitz (Piz Tschütta), 3254 m (wyb. 404m) VERWALL Hoher Riffler, 3168 m (wyb. 1328m) Kuchenspitze, 3148 m (wyb. 580m) Patteriol, 3056 m (wyb. 436m) ALPY LECHTALSKIE Parseier Spitze, 3036 m (wyb. 1243m) ALPY ZILLERTALSKIE Zachodnie Alpy Zillertalskie Olperer, 3476 m (wyb. 1230m) Hochfeiler/Gran Pilastro, 3509 m (wyb. 851m) Schrammacher, 3410 m (wyb. 457m) Großer Möseler/Mesule, 3480 m (wyb. 448m) Tuxer Hoher Riffler, 3231 m (wyb. 324m) Gefrorene-Wand-Spitze, 3288 m (wyb. 246m) Centralne Alpy Zillertalskie Großer Löffler/Monte Lovello, 3379 m (wyb. 380m) Schwarzenstein, 3369 m (wyb. 349m) Zsigmondyspitze, 3089 m (wyb. 239m) Wschodnie Alpy Zillertalskie Reichenspitze, 3303 m (wyb. 636m) Rauchkofel/Monte Fumo, 3252 m (wyb. 595m) Napfspitze, 3144 m (wyb. 582m) Hintere Stangenspitze, 3225 m (wyb. 402m) ALPY ÖTZTALSKIE Centralne Alpy Ötztalskie Wildspitze, 3768 m (wyb. 2260m) Hochvernagtspitze, 3535 m (wyb. 299m) Innere Schwarze Schneide, 3367 m (wyb. 290m) Hinterer Brunnenkogel, 3438 m (wyb. 274m) Hintere Schwärze/Cime Nere, 3624 m (wyb. 609m) Weißkugel/Palla Bianca, 3738 m (wyb. 567m) Fineilspitze/Punta di Finale, 3514 m (wyb. 497m) Similaun, 3599 m (wyb. 257m) Kreuzspitze, 3455 m (wyb. 230m) Hinterer Seelenkogel/Cima delle Anime, 3470 m (wyb. 400m) Großer Ramolkogel, 3549 m (wyb. 363m) Schalfkogel, 3537 m (wyb. 341m) Hochwilde, 3480 m (wyb. 348m) Południowe Alpy Ötztalskie Roteck/Monterosso, 3337 m (wyb. 462m) Lodner/Cima Fiammante, 3228 m (wyb. 438m) Mastaunspitze, 3200 m (wyb. 435m) Lagaunspitze, 3439 m (wyb. 422m) Alpy Ötztalskie - grań Kaunergrat i grzebień Glockturmu Rofelewand, 3353 m (wyb. 524m) Watzespitze, 3532 m (wyb. 483m) Verpeilspitze, 3423 m (wyb. 415m) Glockturm, 3353 m (wyb. 413m) Vordere Ölgrubenspitze, 3452 m (wyb. 406m) Weißseespitze/Punta di Lago Bianco, 3526 m (wyb. 356m) Seekogel, 3357 m (wyb. 190m) Alpy Ötztalskie - grzebień Geigen Luibiskogel, 3110 m (wyb. 473m) Hohe Geige, 3393 m (wyb. 436m) Alpy Sztubajskie Zuckerhütl, 3505 m (wyb. 1031m) Habicht, 3277 m (wyb. 518m) Strahlkogel, 3288 m (wyb. 507m) Pflerscher Tribulaun, 3097 m (wyb. 498m) Schrankogel, 3497 m (wyb. 478m) Östlicher Feuerstein, 3267 m (wyb. 428m) Ruderhofspitze, 3474 m (wyb. 369m) Acherkogel, 3007 m (wyb. 354m) Hoher Seeblaskogel, 3235 m (wyb. 353m) Wilde Leck, 3359 m (wyb. 311m) Hohe Villerspitze, 3097 m (wyb. 290m) Wilder Freiger, 3418 m (wyb. 269m) Schaufelspitze, 3332 m (wyb. 199m) GRUPA RIESERFERNER/VEDRETTE DI RIES Hochgall/Collalto, 3436 m (wyb. 1147m) Schneebiger Nock/Monte Nevoso, 3358 m (wyb. 544m) Durreck/Cima Dura, 3135 m (wyb. 437m) Wildgall/Collaspro, 3273 m (wyb. 291m) GRUPA SCHOBERA Petzeck, 3283 m (wyb. 793m) Hoher Prijakt, 3064 m (wyb. 550m) Roter Knopf, 3281 m (wyb. 544m) Hochschober, 3240 m (wyb. 434m) Glödis, 3206 m (wyb. 376m) WYSOKIE TAURY Grupa Venedigera Großvenediger, 3667 m (wyb. 1122m) 121. Rötspitze/Pizzo Rosso, 3496 m (wyb. 650m) 122. Dreiherrnspitze/Picco de Tre Signiori, 3499 m (wyb. 578m) 123. Schlieferspitze, 3290 m (wyb. 493m) 124. Lasörling, 3098 m (wyb. 467m) 125. Keeskogel, 3291 m (wyb. 374m) 126. Großer Geiger, 3360 m (wyb. 255m) Grupa Glocknera Großglockner, 3797 m (wyb. 2423m) Großer Muntanitz, 3232 m (wyb. 714m) Hocheiser, 3206 m (wyb. 567m) Fuscherkarkopf, 3331 m (wyb. 486m) Wiesbachhorn, 3564 m (wyb. 472m) Kitzsteinhorn, 3203 m (wyb. 436m) Racherin, 3092 m (wyb. 430m) Stubacher Sonnblick, 3088 m (wyb. 262m) Grupa Goldbergu Hocharn, 3254 m (wyb. 679m) Schareck, 3123 m (wyb. 405m) Hoher Sonnblick, 3106 m (wyb. 246m) Grupa Ankogla Hochalmspitze, 3360 m (wyb. 914m) Großer Hafner, 3076 m (wyb. 825m) Ankogel, 3252 m (wyb. 575m) Alpy Salzburskie Hoher Dachstein, 2995 m (wyb. 2140m) Ze wstępu autora"Niektóre z alpejskich trzytysięczników towarzyszą wyższym wierzchołkom niczym królewska świta, inne niepodzielnie panują w niższych masywach. Mierzone miarą bezwzględną nie są to oczywiście bardzo wysokie szczyty. Ich zdobywanie raczej nie wymaga wcześniejszej aklimatyzacji, panują tu również bardziej stabilne warunki pogodowe niż w wyższych górach. W porównaniu z wyższymi górami, trzytysięczniki są na ogół mniej zatłoczone, poza tym swoją stosunkowo niewielką wysokość rekompensują często trudnością tras (o ile nie ułatwiamy sobie zadania korzystając z kolejek górskich, ubezpieczonych dróg wspinaczkowych lub oznakowań). W dodatku widoki rozciągające się z trzytysięczników są niejednokrotnie o wiele ciekawsze niż te, które można oglądać z najwyższych alpejskich szczytów." "W Alpach jest bardzo wiele trzytysięczników, stąd decyzja o tym, które z nich przedstawić w tej książce, nie była łatwa. Wiedziałem, że mój wybór nie może być zupełnie arbitralny, nie chciałem też ograniczać się do opisu szczytów o pewnej określonej trudności, na przykład najłatwiejszych. W moim zamyśle przewodnik ten miał uwzględniać wszystkie znaczące szczyty. Dlatego też (podobnie jak w "Czterotysięcznikach") postanowiłem posłużyć się pojęciem wybitności topograficznej. Dany szczyt jest tym wybitniejszy, im wyżej wznosi się ponad najgłębszą przełęcz leżącą między nim, a najbliższym wyższym od niego. Ostatecznie książka zawiera opisy dróg normalnych na wszystkie położone w poszczególnych regionach trzytysięczniki, których wybitność przekracza 400 m. Dzięki temu trafili tu zarówno "lokalni władcy" dumnie panujący nad okolicą, jak i pomniejsi towarzysze najwyższych alpejskich wierzchołków."