Graniowe granice terenu opisanego w ósmym tomie wyznaczone są przez trzy przełęcze: Wrota Chałubińskiego, Hińczową Przełęcz i Cubryńską Przełączkę.

Graniowe granice terenu opisanego w ósmym tomie wyznaczone są przez trzy przełęcze: Wrota Chałubińskiego, Hińczową Przełęcz i Cubryńską Przełączkę. W części dolinnej opisana jest Dolina Koprowa i jej piętra sięgające pod w.w odcinek grani, tj. Dolina Ciemnosmreczyńska i Dolina Piarżysta. Wśród dolin leżących po pn. stronie Głównej Grani Tatr opisana jest Dolina za Mnichem i Nadspady. Obie te dolinki są górnymi piętrami Dol. Rybiego Potoku opisanej w VII tomie przewodnika. Obowiązują w tym tomie wszystkie ogólne zasady kilkukrotnie wymieniane w tomach poprzednich. Zwracam tu wyraźnie uwagę, iż w opisach nie przejmuję się nadmiernie ani dziś obowiązującymi przepisami granicznymi, ani parkowymi. Przepisy te są bowiem zmienne, a ich żywot, w porównaniu z naturalną historią Tatr, jest tylko mgnieniem oka. Cepro-strada szlak na Szpiglasową Przełęcz była zamykana i otwierana; identycznie traktowano szlak na Wrota Chałubińskiego; wejścia na szczyty graniczne, czyli prawie wszystkie w otoczeniu Morskiego Oka, wymagały osobnych zezwoleń i w latach 40-tych i w 80-tych. A Tatry stoją, a ludzie wspinają się... Wyrażam też autorską nadzieję, iż żywot niniejszego przewodnika również okaże się dłuższy, niż część obowiązujących dziś przepisów. Słowa te nie oznaczają w żadnym wypadku zachęcania do lekceważenia prawa. Wręcz przeciwnie: namawiam wszystkich użytkowników Tatr do jak największej troski o nasze wspaniałe pagóry. Apelować do miłośników nie trzeba. Szacunek rodzi się z miłości zupełnie automatycznie. Przekonywać trzeba obojętnych. I wierzyć, że grono wrogów wszelkiej przyrody, dla których jest ona tylko rodzajem mennicy, będzie systematycznie topniało.