Szósty tom „Szczegółowego przewodnika po Tatrach" poświecony jest masywowi Młynarza i otaczającym ten masyw dolinom. Obowiązują w nim wszystkie zasady opisu sprecyzowane w tomach poprzednich. Przypominam najważniejsze z nich: 1) Obiekty w graniach bocznych opisywane są od Głównej Grani Tatr „ku dołowi".

Szósty tom „Szczegółowego przewodnika po Tatrach" poświecony jest masywowi Młynarza i otaczającym ten masyw dolinom. Obowiązują w nim wszystkie zasady opisu sprecyzowane w tomach poprzednich. Przypominam najważniejsze z nich: 1) Obiekty w graniach bocznych opisywane są od Głównej Grani Tatr „ku dołowi". Przy rozgałęzieniach bocznych grani grań z większą ilością obiektów jest traktowana jako główna. Opis znajdujących się w niej szczytów i przełęczy jest kontynuowany po wyczerpaniu informacji o grani „wtórnie bocznej". 2) W opisach dróg na poszczególnych szczytach od lat obowiązuje w polskiej literaturze taternickiej „zasada zegara". Jako pierwsza opisana jest droga wiodąca na szczyt od wcześniej opisanej przełęczy. Potem kolejne drogi zgodnie z ruchem wskazówek zegara. O kolejności decyduje punkt wejścia w ścianę
3) Skala trudności. Polscy taternicy stosują do oceny trudności klasycznych dwie skale: krakowską i tatrzańską, bardzo zbliżoną do skali UIAA. Obie te skale są otwarte od góry. Stosowanie przez czas pewien skali zamkniętej, ze stopniem VI jako szczytem możliwości, doprowadziło do szeregu nonsensów. Jako przykład podaję w stosownym miejscu historię drogi Uchmańskiego na Małym Młynarzu. Powszechnie akceptowana jest skala trudności dróg ze sztucznymi ułatwieniami: od Al do A5. Najtrudniejszą (?) w Tatrach drogę hakową, skromnie nazwaną „Nauka haczenia ", wytyczył w roku 1996 Jan Muskat na Wielkiej Turni. Jej trudności to A4+. Przypominam, iż Amerykanie będący w tej materii niekwestionowanymi autorytetami, uważają, że przy stopniu A5 loty są długie i niebezpieczne; zaś mityczne A6 to - przy odpadnięciu -pewna śmierć obu partnerów.