Przyznaję: kiedy pada słowo „Bieszczady", od razu widzę niedźwiedzie. Sympatyczne, ale przecież niebezpieczne niekiedy misie brunatne.

A jest ich tam ponoć osiemdziesiąt czy więcej, choć pewnie trudno je dokładnie policzyć, bo chętnie wędrują przez granice. Wiem, wiem, Bieszczady to wiele innych niezwykłości przyrody, a także problemy społeczne i gospodarcze. Te polskie góry - tylko one należą do Karpat Wschodnich i są pod wieloma względami inne niż zachodnia część karpackiego łańcucha. W połowie ubiegłego stulecia Bieszczady przeszły przez czyściec. Ten przeludniony jeszcze przed drugą wojną światową region, po osławionej akcji „Wisła" w roku 1947, po walkach i wysiedleniach, po spaleniu wielu wsi, opustoszał i zdziczał. Zjechali się potem inni ludzie, pionierzy nowego osadnictwa, w tym znający się na leśnictwie, ale także ci wszyscy, którzy postanowili uciec od cywilizacji, na przykład hipisi i różnej maści awanturnicy, wreszcie zmęczeni wysiłkiem umysłowym intelektualiści.