oprawa: twarda format: 120x192 mm stron: 96

Gestapowcy z Makowa są kilka metrów od kryjówki żydowskiej dziewczynki. Jej dobre ukrycie chroni przed śmiercią polskich gospodarzy tego góralskiego obejścia. Skąd SS Hauptsturmführer dowiedział się o żydowskim dziecku. Arystokratyczne pochodzenie oficera

Zespół im. „Bartusia Obrochty" powstał we wrześniu 1965r. i początkowo działał przy Związku Harcerstwa Polskiego — Hufca Zakopiańskiego, od 1971 r. przy Związku Podhalan - Oddział Zakopane, a od 1977r. przy Tatrzańskim Towarzystwie Kulturalnym w Zakopanem.

Któż o tym myśli i kto o tym pamięta, że słowo „kresy", wciąż jeszcze zdolne w tysiącach Polaków budzić niezwykłe i silne wzruszenia, wywołujące u niejednego tyle wspomnień, słowo bezwiednie uznawane za od dawna w polszczyźnie zakorzenione w najpowszechniejszym, a właściwie i jedynym znaczeniu, wiążącym je z byłymi obszarami polskiej państwowości, w tym przestrzennym znaczeniu żyje w naszym języku mniej więcej od stu pięćdziesięciu lat

Pasowany na człowieka dorosłego, K.I.G. z ulgą opuścił rodzinny dom. Wbrew wszystkim zdecydował, co będzie robił. Ojciec sprzeciwił się jego studiom, uważał, że chłopak całkiem się zmarnuje w tych, panie, pisaninach, szantanach, w towarzystwie wyzwolonych panienek i stukniętych kawalerów. Ale jeśli chce?... To przecież jego życie. Matka po cichu sprzyjała synowi, popierała go Stasia. A on? Przez całą wiosnę 1923 r. chodził pod Pałac Kazimierzowski i marzył.

Będąc od szeregu lat ściśle związani z Tatrami ogromnie się ucieszyliśmy z pracy Zofii Steckiej. Wreszcie została zapełniona luka w rozległym wachlarzu piśmiennictwa tatrzańskiego, wreszcie szerzej napisano o ludziach, których działalność była i jest nierozerwalnie złączona z regionem najpiękniejszych polskich gór.

Jest takie łacińskie przysłowie: „habent sua fata libelli". I księgi mają swe losy. Trawestując je nieco można by powiedzieć: „habent sua fata pictures": mają swe losy także i obrazy.

Tytuł — to świadoma parafraza Jana Alfreda Szczepańskiego. „Przygody ze skałą, dziewczyną i śmiercią\" były dla mnie 40 lat temu lekturą wstrząsającą. Przed kilkoma laty pisałem tom 6 swojego przewodnika. Wgłębiając się w „młynarzowe\" szczegóły czytałem Jaszcza, tarzając się ze śmiechu.